Wachten op ... reclame

22/11/2006

Er is geen enkele manier waarop je er kan aan ontsnappen. De mens is gemaakt om zijn leven te slijten in wachtrijen. ’s Morgens sta je op, wetende dat de helft van je tijd zal bestaan uit wachten. Je stapt in de douche en wacht tot het water warm wordt. Toch zeker in de winter. Misschien wil je daarna je broodnodige dosis cafeïne binnenkrijgen en moet je wachten tot je koffiezet klaar is, of je espressomachine is opgewarmd. Och ja, dan lees je intussen maar wat er op de doos van de koffie staat. Altijd goed om de houdbaarheidsdatum even te bestuderen. Om dan weer te moeten wachten tot de koffie op een drinkbare temperatuur is, wil je het vel van je verhemelte niet laten afbladderen. Je neemt de wagen naar je werk en je belandt in de file. Of je gebruikt het openbaar vervoer en wacht tot het vehikel van je keuze aankomt (al dan niet met vertraging en extra wachttijd). Je leest de bilboards, kijkt wat om je heen. Hopelijk heb je direct zitplaats en hoef je daar niet op te wachten. Dat laatste verandert je reistijd uiteraard niet. Maar sommige delen van het openbaar vervoer komen echter ook in de file terecht. En je bent eraan voor de moeite. Je ‘groene’ overtuiging heeft je niet geholpen. Eens je van de trein/tram/bus/metro af wil, mag je dan over het algemeen ook nog eens aanschuiven, want de andere wachtenden die willen instappen, zijn zodanig ongeduldig dat ze je niet eerst laten afstappen als ze de kans krijgen. Gebrek aan opvoeding of een overdosis nutteloze tijdsbesteding?
Op je werk aangekomen moet je dan weer wachten tot je meekan in de lift die verschillende stops maakt voor hij aan jouw etage is gekomen, je computer is opgestart, iedereen in de meeting aanwezig is, wachten om je zegje te doen, wachten om je eigen werk gedaan te krijgen, aanschuiven bij het middageten, wachten aan de koffie- of watermachine, wachten op die ene mail of dat noodzakelijke telefoontje… om dan ’s avonds je ganse ochtendwachtroutine opnieuw te doorlopen. Je werkdag beslaat 12 uur en wat heb je gedaan? Wachten is het juk van de werkende klasse.

Maar daar houdt het wachten niet op. Misschien ga je nog boodschappen doen he. Die wachtrijen aan de kassa’s zijn de ergste. Terwijl je daar staat te niksen en je jezelf afvraagt waarom jij toch weer de traagste kassierster en meest bedrieglijke wachtrij hebt gekozen, wordt je nog eens overstelpt met prikkels. Prikkels die je helpen bij het passeren van je anders verloren tijd in de wachtrij. Op weg naar huis sta je misschien nogmaals in de file. File veroorzaakt door wegenwerken. Wegen beschadigd door de vele wachtenden voor je, of die ene gelukzak die op die ene dag toen er net geen file was, er zo snel mogelijk overdenderde terwijl het kon . En dan kom je thuis en besef je dat je die muntjes, dat tijdschrift met die ene kop die je echt wel aansprak maar verder totaal oninteressant (zag ik daar geen reclame van toen ik op de bus wachtte?), die sigaretten en dat chocolade ei nooit had gekocht als je niet had staan wachten. En dat chocolade ei zou nog niet in je maag zitten als je op weg naar huis niet nog meer had moeten wachten. Als je dan eindelijk moegewacht in je luie zetel neerploft om je favoriete snertprogramma op TV te bekijken maar moet wachten tot de reclameonderbreking is afgelopen, bedenk je je dat je eigenlijk nog de vaat moet doen, een wasje insteken, dweilen, eindelijk die afgebroken kapstok eens herstellen, dat sms’je van x beantwoorden (dat had je eigenlijk in de supermarkt kunnen doen), het vuilnis buitenzetten, bellen naar je ouders om te vragen hoe het met ze gaat…

Of neen, laat maar, dat kan wachten.
Gelukkig doet onze geniale marketingmedemens nog iets nuttigs met onze verloren tijd.