financiële hooikoorts

Daily Things 4 09/06/2008


In deze tijden van fiscale hooikoorts is het altijd goed om eens stil te staan bij onze financiële beslommeringen. Wat zeg ik, ‘beslommeringen’, nachtmerries is een beter woord ja.

Nadat van ons brutoloon veertig procent –laten we de getalletjes afronden- wordt afgehouden, betalen we ook nog eens op bijna alles wat we met het resterende nettoloon doen of kopen dik een vijfde belastingen. Dan zitten we al aan meer dan de helft van onze zuurverdiende centjes die verdwijnen zonder dat we er deugd van gehad hebben. Ik kan me de frustratie van mijn werkgever voorstellen, want die betaalt mijn brutoloon dan nog ongeveer anderhalf keer. Als je het zo bekijkt, schiet er eigenlijk amper een derde over van wat we kosten voor eigen vertier.

’s Ochtends lees je dan in de krant verschillende berichten die toch enige vraagtekens bij je oproepen:
- de regering krijgt de begroting niet rond? Hoezo? Ik heb precies toch wel mijn steentje bijgedragen en minstens één werkloze een heel mooie uitkering bezorgd en een zieke verzorgd.
- de loonindex stijgt minder snel dan de prijs van vele levensnoodzakelijke dingen, met als logisch gevolg dat de koopkracht daalt. Oh really? Had ik niets van gemerkt hoor. Ondanks het feit dat ik afgelopen jaar heel goed gepresteerd heb. Zo goed zelfs dat ik één van de weinige gelukkigen was die zo maar eventjes een slordige 32€ opslag kreeg. Jawel, één procent! Bruto uiteraard. En bovenop de indexaanpassing van net geen twee procent. Da’s bijna een rondje op café, als de helft van je gezelschap niet komt opdagen. Maar dan moet je ergens die maand wel een paar keer enkel beleg eten zonder boterham, want graan en consoorten zijn vier procent duurder geworden. Verdorie toch. Ocharme de mensjes die nul procent opslag kregen.

Maar ik zou ik niet zijn, als ik geen constructieve oplossing voor deze problematiek had gevonden. Een oplossing die zich heeft aangeboden onder het mom van mijn verleden als jobhopper (*grijns*). Ik merkte toen al dat opslag een wel heel relatief gegeven is, als je werkt binnen grote organisaties. De enige manier waarop er enige beweging –opwaartse welteverstaan- in mijn loonevolutie te bespeuren viel, was toen ik van job en bedrijf veranderde. Niet noodzakelijk naar een hogere functie of zo. Gewoon moven en ergens anders binnenkomen als ‘specialist’ ter zake. Dus daar ligt de oplossing: laten we gewoon met zijn allen van job veranderen! Een beetje extra loon, nieuwe omgeving, frisse wind… enkel voordelen! En een paar jaar later doen we het gewoon toch allemaal nog een keer over. Kwestie van die koopkracht op peil te houden he. Ach, het leven kan toch mooi en simpel zijn…